UWAGA: wybierz tylko jedno z powyższych

Dzisiaj może trochę mniej światopoglądowo napiszę o czymś, co dociera do mnie coraz dobitniej, zwłaszcza po moich kolejnych urodzinach i nieprzerwanym strumieniu wieści o ślubach i porodach wokół mnie, co razem zmusiło mnie do stawienia czoła własnej śmiertelności.

Myślę o strachu przed zamykaniem sobie drzwi poprzez wybieranie jednej opcji. Pewnie kiedyś było łatwiej. Człowiek w ciągu swojego życia nie przemieszczał się dużo, nie wiedział co mija go, gdy żył tak jak żył, szczęśliwy, bo udało się przeżyć kolejny rok, gdy dookoła tyle zagrożeń. Uczył się jakiegoś fachu, poślubiał jakąś osobę, miał jakieś dzieci. Nie twierdzę, że to było jakieś lepsze, albo że chciałabym tak żyć. W pewnym sensie po prostu było łatwiejsze. Wielu wyborów nie było, nikt nawet za nimi nie tęsknił. Mimo wszystko cieszę się, że teraz są, chociaż wszystko ma swoją cenę.

Mam wrażenie, że jesteśmy skazani na wieczne oglądanie się przez ramię i myśl "mogę już nigdy nie mieć TEGO, TEGO i TEGO". Możliwość podejmowania wyborów traci wartość, bo wybór oznacza odebranie samemu sobie CZEGOŚ. I to nie jest kwestia marzeń o ekscytującym życiu, które tradycyjnie stymuluje umysł i jest treścią filmów, książek i gier (szpieg, kapitan statku kosmicznego itd). Odkrywasz, że zagnieździłeś się w jakimś środowisku. Znasz się na czymś, znasz żargon, masz znajomych łapiących te hermetyczne żarciki. I zaczynasz żałować, że nie doświadczysz tego w innym środowisku, że nie poczujesz się tak wśród fizyków, aktorów czy lekarzy.

Mr Nobody jak najbardziej w temacie

Jest gorzej. Bierzesz za cel jedyną osobę, z którą czujesz, że możesz być blisko. Zdobywacie się nawzajem i lepiej być nie może. Ale pojawia się problem. Jeśli spełnią się składane wam i sobie nawzajem życzenia być może już nigdy więcej nie pójdziesz na pierwszą randkę, nie będziesz godzinami analizować jednego smsa, nie zobaczysz jak to jest być i robić to czy tamto z kimś innym.
Spotykam się ze stanowiskiem "na świecie jest zbyt dużo ciekawych ludzi, żeby wiązać się z jedną osobą". Wydaje mi się, że często łatwo pomylić szukanie właściwej osoby z szukaniem doznania, które z każdym na początku przebiega podobnie. To jest skazywanie się na powtarzanie cyklu i niekoniecznie do czegoś prowadzi.

Wyjściem jakie widzę jest skupienie się na rozwoju zamiast zmianie scenerii. Bo łatwo zapomnieć, że kiedy wszystko dookoła jest wymieniane, zawsze zostaje jedna, dość istotna stała. Ty. I choćby nie wiem co zrobisz, nie przeżyjesz więcej żyć, tylko to jedno w zmiennej scenerii. Osobiście chciałabym wierzyć, że mogę zaakceptować świadomość, że mam to jedno życie, przestać oszukiwać siebie, że mogę mieć ich więcej i zamiast tego włożyć wysiłek w pozytywne zmiany w jedyne, na co naprawdę mam wpływ - siebie.

Podoba mi się to rozwiązanie, bo ściąga mi z barków ciężki przymus frustrowania się utraconymi możliwościami, a daje w zamian satysfakcję z możliwości podejmowania wyborów samodzielnie i ponoszenia ich konsekwencji na własny rachunek.
To jest szkic w mojej głowie i nie wiem jak będzie działać, dlatego wolę nikomu go nie polecać. Gdyby ktoś miał jakieś myśli/pomysły w tym temacie, będę wdzięczna za podzielenie się nimi.